خیلی کلافه هستم و سرگردون دلم از همه دنیا گرفته چند وقته هیچی دلمو شاد نمی کنه و همه چیز برام بی معنی هست از همه جا خسته شدم، همه ادمها برام تکراری شدن. جالبه قبلا که اعصابم به هم میریخت میرفتم اشپزخونه برای خودم اشپزی میکردم اما الان هیچ غذایی هم خوردنش برام لذتی نداره گم کردم خودمو، راهم تاریکه، نمی بینم ادامه مسیر رو، خیلی دلم میخواد گریه کنم اما از بس صبوری کردم و سخت بودم تو مشکلات گریه هم برام بی معنی شده، هم انگار چشمه اشکم خشکیده. کسی درک نمی کنه چه فشاری رو دارم تحمل میکنم از نظر روحی و جسمی داغونم، حداقل قبلا درست بود حالم و الان با این مشکلات رنگ به رنگ سلامتی هم شده برام ارزو، می خوام برم سفر تا سبک بشه یکم دلم اما کجا برم و با کی برم و اصلا برم که چی باز که بر میگردم تو این اشفته بازار فکرم که درگیر این اوضاع ویران شده است.

خیلی سخته این روزها برام و بدتر از اون هم اینه که باید یک تنه این فشارها رو تحمل کنم و برای روحیه دادن به اون باید به روی خودم نیارم که کم اوردم و خسته هستم.

دلم گرفته خدا، خیلی این روزهای گرفته پاییزیت برام سخت میگذره ثانیه ها ساعت و ساعتها روزه برام و اما در انجام دادن کارهام هم هیچ انگیزه ای ندارم و هر رور به حجم اونها اضافه میشه.

منم و کلی کار و قسمت سختش اینه که کار انجام شده به چشم نمیاد و وقتی میشنوم اوضاع خرابه ارزو می کنم کاش دنیا همین لحظه تموم بشه.

اخه من کی هستم مگه این همه کار انرژی میخواد، بابا تموم شد.موتور سوزوندم سه سال یک ریز و هر روز درگیر بودم و شد این. من نمی تونم، دوست دارم گریه کنم.

شدم کیسه بوکس تخلیه روحی اون تا اگه فشاری روی اعصابش هست منو هدف بگیره و خستم کنه از روزگار، دوست دارم با صدای بلند گریه کنم شاید دلم کمی سبک بشه، دوست دارم کریه کنم تا بشکنم این روحیه مردانه ای که برای خودم ساختم، دوست دارم گریه کنم، شاید بعد اون دنیا باز برام قشنگ بشه، دوست دارم گریه کنم تا شاید بعد اون لذت بردن از زندگی به یادم بیاد.

دوست دارم با صدای بلند گریه کنم اما افسوس که اشکی به چشمم نمیاد.

دوست دارم گریه کنم.

دلم از کارات میگیره جدیدا دلم از اکثر کارهات و حرفهات می گیره، جدیدا باز تنهام، جدیدا دلم خیلی می گیره، جدیدا باز دارم فکر میکنم که من کی هستم و برای تو به چه حسابی هستم، جدیدا داره از سنگینی حرفهات دلم میگیره، باز دلم یه گوشه تنهایی می خواد باز دوست دارم تنها باشم و تو تنهایی بشینم حسابی قصه بخورم، باز می خوام سربار نباشم باز احساس میکنم او مهم تر است باز فکر میکنم من همینطوری هستم باز از نداشتن خیلی چیزها دلم گرفته باز هم پر از غمم باز هم دلم برای گریه تنگ شده باز هم احساس بی کسی میکنم باز فکر میکنم اول همه بعد اگه وقتی بود من باز   باز     باز    باز     باز    من تنهام

یادم نمیاد دیده باشمش تا حالا، اما اون 40 روزی که دختر عموم برای اتمام پایان نامه اومده بود خونه ما شبی نبود که ازش صحبت نکنه از کاراش و از گیر دادنش و از مهربونیش کلی حرف میزد و من ندیده این اقا مهدی رو خوب میشناختم.

چشم پزشک و شیطون و وسواس و با کلاس.دو تا پسر داشت و همسری مهربان.اما کمی بیش از حد این اقا مهدی فضول بود و خاله زنک تا حدی که  به منی رو هم که نمیشناخت و از حرفهای دختر عمو یه چیزهایی دستگیرش شده بود  گیر میداد که با دختر عموم چی میگم که این همه حرف داریم.

خلاصه سوژه شبهای سرد زمستون ما شده بود.

 با این که نمی شناختمش و از فامیلهای دور من به حساب می امد( برادر شوهر همون دختر عمو) و نسبت دور با پدرم داشت  وقتی شنیدم دور از ایران  و بر فراز قله های سوئد در حال مسابقات پاراگلایدر از ارتفاع 300 متری سقوط کرده دلم گرفت یاد تمام حرفهای اعظم افتادم یاد اینکه اقا مهدی شر فامیلشون بوده اینکه میگفت اگه نباشه تو جمعمون حوصلمون سر میره اینکه اون خیلی علاقمنده که با هم برن مسافرت و همیشه برنامه سفرها رو اون می چینه.

و اینکه حالا همه امشب منتظرند که ساعت 3 نیمه شب جنازه اقا مهدی رو از فرودگاه تحویل بگیرن. اینکه برای اخرین بار اقا مهدی برای همشون برنامه چیده که همه دور هم جمع بشن اما نه این بار به شادی که دل همشون پر خونه به حدی که حتی دختر عمو هم نتونست جواب تلفن من رو هم بده و یکی از مردهای جمعشون جای اون به من جواب داد.

دو شبه که همه منتظرن که مهدی برگرده اما نه با سوغاتی که هنوز ساکش رو پر نکرده بود که هم گروهاش با غم ساک دوستشون رو برای برگشت بستن و نه با مدال، که با غم نبود هم گروهیشون دارن بر میگردن ایران که همه ناراحتن و نمی دونن چطور با فامیل دوستشون روبرو بشن. الان دیگه مهدی نیست و داره اروم پرواز میکنه تا برگرده ایران تا برای ابد اروم بگیره در این خاک پر مهر.

روحش شاد

چون روزی و عمر بیش و کم نتوان کرد

دل را به کم و بیش دژم نتوان کرد

کار من و تو چنانکه رای من و تست

از موم بدست خویش هم نتوان کرد

واقعا وقتی دربرابر سرنوشت هیچ توانایی نداریم پس این همه عذاب برای چه و به چکار میاید این همه بدی در حق هم.

این جمله  که ادمی را به اه و دمی است را من در سفیدی محض و سکوت در خلع و احساس فنا در لحظه تصادف به طور کامل لمس کردم دوست ندارم شعار بنویسم یا عرفانی اما خیلی چیزها را بهتر احساس میکنی و میفهمی که مرگ خیلی نزدیک است و امکان دارد زمانی بیاید که برنامه زیاد برای فردایت گذاشته ای اما دیگر فردایی برایت نیست و چه خوب که من سنجیدم همان لحظه که در زمان کوتاه و برای من بلند بود و حقی را بر عهده خود نددم و فقط غم دو نفر دلم را رنجاند که یکی ارام جانم هست و اولین کسی بود که یادش کردم و به بالینم امد و از همه مهمتر پدرم بود که تا از سلامتم اگاه نشدم خبری به او ندادم تا ازرده نشود و پشتم از غمش نلرزد و فهمیدم شادی او از سلامتیم بیشتر ارزش دارد برایم.

اما چه زود رنج میشود ادمی در پس هر حادثه ای و چقدر حساس شدم من و چقدر به فکر فرو میروم و نمیدانم به کدام عمق ادمی فرو میروم گم کردم خودم را بیشتر از انچه گم بودم در روزگار.

تـــــــــــولـــــــدت مبــــــــــــارکـــــــــ

ای بهترین هدیه زندگیم بهترینها را برایت ارزو دارم.

تو زیبا ترین لحظه زندگی من هستی و خدارا شکر گزارم به خاطر هدیه دادن تو به من

اما من هنوز برای تو هدیه نگرفتم وای خدای من چه کنم توی این یک روز کلافه ام از بس فکر کردم 

یعنی واقعا چی باخودشون فکر میکنن این بشر ها کار میکنیم تا راحت زندگی کنیم و اگر پس اندازی هم بشود که کفاف نمیدهد همچین چشم به جیبت دارن که انگار از سهم اونها برداشتی و داری فرار میکنی بابا خودتون هم  میتونید تلاش کنید.

چه جالب هست شرایتمون خاصه خوب شما هم خاص شوید راحته به یه ضرب. ما هم که بخیل نیستیم.

منو با عابر بانک عوضی گرفتی گلم میگی فردا صبح پس میدی نه بابا هنوز یه هفته دیگه دو سال گذشته نرسیده بمونم تو انتظار فردا. نه گلم بمون فردا صبح دستت میاد هر کار می خوای بکن . خوبه اینجوری گیر باشی و بمون تا یادت باشه یه هفته چند روزه اون یکی دیگه یه هفتش سه سال طول کشیده و هنوز هم ادامه داره خوب مگر نادونم تکرار کنم این حماقت را. جالبه که مال خود ادم هم دید ندارن یکی نیست بگه خوش حساب باش من یکی که بخیل نیستم کیف هم میکنم کاری اگه از دستم بر بیاد و انجام بدم.

اما از اینکه خر فرض کنن ادم رو بیزار هستم.

قبلا هم گفتم دارید با این کارهاتون محبت را در وجود من هم نابود میکنید.

نگذارید فقط خودم باشم و خودم

پس من کی باید خستگی از تنم بره بیرون، پس من و اون همه بودن، از یاد رفت به این سرعت یا اصلا دیده نشدم و نبودم گرچه که بودم.

خسته ام از این همه دلتنگی از این همه تنهایی از این همه غم که فقط برای منه، خسته شدم از این همه ماننده یه کیسه بوکس توی یه سالن تمرین بودن من هستم خیالتان راحت تا اگر گله ای بود بر سر من خالی کنید تا اگر نیست کسی که دلتان را ازرده و توان جواب به او را ندارید دل من اندازه همه کوههایی که دیده اید و میپندارید سخت است.

ازارم دهید و خوب میدانید به اندازه ان ابی بیکران دلم مهربان است که به رویتان نیاورم چه کردید با این دلم که ندانید دلم پر از غم و دلرنج است اما نمیدانید و گمان شما این لبخندهای من از اعماق وجود است و اگر کمی به ته نگاهم بنگری غم را از ترک قلبم با گفته ها و کردارهاتان پیداست.

دلم گرفته از اینکه من جز شادی نمی خواهم برای همه و دیگران چه به راحتی دلم را در بین رفتار و گفتارشان خراش میدهند و انگار هم موردی نیست.

من بیش از توان و وجودم مهربانی میکنم تا این حد که شده وظیفه و دیده نمیشود حتی اگر جان دهم برای کسی.

من شدم یه دلسوز که خودش میخواد و لطفی هم نیست تازه اگر گاهی هم از سر لطف باشه میگن دوست داره کسی زورش نکرده.

اره دگه ادم از حس هم دردی بیزار میشه.

سه روز پر از استرس.سه روزی که اندازه سه ماه براش حرف دارم. سه روزی که تقریبا هر شخصیتی خودش رو نشون داد، سه روزی که در پس اون اتفاقها در پیش هست، سه روزی که پیوسته بود و سه روزی که باز تا یک ماه دیگر تکرار خواهد شد، سه روزی که خستگی ان بعد گذشت دو روز از تنم بیرون نرفته سه روزی که شایدها در پی داشته باشد و سه روزی که تا کنون نمونه ای از آن در زندیگl نبوده است و سه روزی که توان خودم را دست کم سنجیدم و سه روزی که در طول آن به انکه باید شاید فهمانده باشم تا کجا پا به پایش خواهم بود تا حد بیشتر از لذت خواب تا حد نبود ترس در تاریکی تا حد از خودگذشتگی تا حد تحمل فشارهای جسمی و روحی تا حد خودم بینهایت و درک ان را در او نمیدانم تا به چه حد بود اما من در کنارش بودم و خواهم بود مگر خودش نخواهد یا صلاح ان نباشد.

من هستم

این سه روز حرفها دارد برایم اما باز هم نبود فرست و کمی وقت مرا از نوشتن محروم میکند. اما خواهم نوشت از سه روز سخت و تکرار ان در کمتر از 60 روز اینده.

به اندازه ای که مهربونی رو تو چشمای اون در مورد دیگران میدیم تو آیینه و تو چشمهای خودم که میگن مهربونم نمیدیدم و اگه حتی کسی رو ندیده و نشناخته میشنید که کمک نیاز داره و کاری از دستش بر می امد رو انجام میداد و این رو تو رفتارش میدیدم که از کارش احساس ارامش میکنه انگار کسی مشکل خود اون رو حل کرده، هیچ وقت ندیدم از محبتش به دیگران مغرور یا مشعوف بشه و فقط همون ارامش تو چشماش بیشتر می شد و حالا اون چشمها پر درده و همش ترسش از اینه که درمون نداشته باشه و همه شواهد نشونه این امر هست. و من هم نمیتونم برای اون قلب نگران کاری بکنم و البته هیچ کدوم از اونهایی که آرامش بعد طوفان رو او براشون محیا کرده.

بارها به من یک نفر کمک کرده و اصلا طمعی هم نداشته و حالا فقط میتونم براش دعا کنم . شاید خدا از صدای من و اینکه برای اون کمک بخوام دری رو برای حل مشکلش باز کنه و اما موندم که چی و چطور بگم که دل خدا برای ناله های من بسوزه و باز هم ارامش رو به چشماش بیاره.

خدایا به حرمت نفس عملش و به حرمت دل پاک و مهربونش، خدایا به تعداد قلبهایی که مسبب آرامشش او بوده، ارامش رو از اون نگیر خدایا ابرو و اعتباری که اونو از ادمیت غافل نکرد، در گرداب اما و اگرها مونده و تو قادری هر سختی را به ارامش بگردانی.

با تمام وجودم ارزو میکنم، چون میدونم که همه اقداماتش از روی دلسوزی بوده از این طوفان به سلامت بگذره.

من با تمام نا توانیم و به حرمت دلش قبل از طوفان و حالا در اوج بلا و با هر آینده ای قول میدم قدر دان محبتش باشم و به جواب ارامشی که به قلبم داده فقط بمونم که بدونه هر کی او براش قدمی برداشته از یاد نخواهد برد و من ماندگار ترینم در

فکرشو بکن دور و برم پر از کاغذ، و پرونده هایی هم که باید مرتب می شد همه روی زمین چینده شده و و همه چیز به هم ریخته تا  همه  رو با هم مرتب کنیم.

حدود ساعت دوازده بود و گرم کار بودیم و من و همکارم تنها بودیم و بقیه بچه ها و مدیران دفتر در  فنی موسسه مشغول بودن که زنگ در به صدا درامد من با تلفن صحبت می کردم  که همکارم با چهره وحشت زده گفت که بازرس دم در هست.

تلفن رو نا تمام از طرف خداحافظی کردم

خدایا کجا رو تو این چند ثانیه جمع کنم و حسابی شوکه شده بودم . گوشی رو برداشتم و رفتم تو اتاق که به همه خبر بدم یا یه جا پیدا کنم که بمیرم از غصه.با خودم گفتم کار همه به باد رفت و کار از کار گذشت که در اتاق باز شد و این مدیر شیرین ما با خنده وارد شد و با چهره شیطونی گفت می خواستم ببینم چه میکنید وقتی بازرس بیاد

واقعا که نزدیک مار و به کشتن بدی اخه اما بعد خندیدیم واقعا به اون صحنه حال خودمان.

خدا فردا را به خیر بگذرونه

و هفته اینده و امتحانات رو هم